Cabo Verde
 |  Vorige pagina |
Plantage Cabo Verde in Suriname verwijst naar Kaapverdië. De geschiedenis van Kaapverdië kent verschillende overeenkomsten met die van Curaçao, en er is ook een gezamenlijke link met Suriname in de persoon van de Franse plunderaar Cassard.
Suikerplantage Cabo Verde aan de Surinamerivier is al sinds 1677 bekend. In 1754 werd het gesplitst in twee plantages, met als namen Cabo Verde van David Moses Cardose Baeza en Cabo Boa Esperanza (Kaap de Goede Hoop) van David de Josef de Meza. Op beide plantages werd destijds een koffieplantage gevestigd.
Kaapverdië was onbewoond toen in 1460 de Portugezen de eilanden bereikten en deel maakten van het Portugese rijk. Zij vestigden zich in 1462 in Santiago en in 1587 werd de eilandengroep een Portugese kolonie. De eilanden vormden onder andere een belangrijke locatie voor de slavenhandel. Als gevolg van de Franse Cassard-expeditie in 1712, waarbij Ribeira Grande werd verwoest, werd de hoofdstad verplaatst naar Praia in het oosten. Op 5 juli 1975 werd Kaapverdië onafhankelijk van Portugal.
Op Curaçao startte de WIC vanaf 1665 met slavenhandel. De slaven werden aangevoerd uit West-Afrika en werden op Curaçao aan land gebracht., De WIC leverde slaven tegen zeer scherpe prijzen en concurreerde zo de Engelse, Franse en Portugese handelaren de markt uit. De WIC maakte Curaçao in 1674 tot vrijhaven en het werd een van de welvarendste eilanden in het Caraïbisch gebied.
Een gevolg daarvan was dat Curaçao in 1713 korte tijd werd belegerd door de Franse kaapvaarder Jacques Cassard, die zich ten slotte liet afkopen. Na het faillissement van de WIC in 1791 werd Curaçao een echte Nederlandse kolonie. In 1795 kwamen de slaven op Curaçao in opstand onder leiding van Tula, een slaaf die een centrale rol speelt in de geschiedenis van Curaçao, de opstand werd na een korte periode neergeslagen.
De Franse plunderaar Cassard was dus in 1712 niet alleen in Suriname actief, maar ook op Kaapverdië. Hiernaast deed hij ook Curaçao aan in 1713. De geschiedenis van Kaap Verdië en Curaçao kent in de 17e en 18e eeuw een aantal overeenkomsten. Van beide plekken is een groot aantal voormalige bewoners nu in de Nederlandse stad Rotterdam te vinden. Daar zijn overigens ook de nodige Surinamers te vinden.
Auteur: Nico Eigenhuis 
De plantage Klein Curaçao aan de Surinamerivier was oorspronkelijk aangelegd door de Engelsen en van ca 1735 tot 1765 in het bezit van Benjamin Henriques Moron die het ongetwijfeld de naam Klein Curaçao gaf. Er is in de loop der jaren ter plekke suiker, koffie en katoen geteeld. Vanaf ca 1940 behoort het tot het terrein van Paranam.
Het werd steeds duidelijker voor Tank dat de behandeling van de slaven in Suriname ondraaglijk was op de arbeidsintensieve plantages van suikerriet, hout, koffie en andere tropische producten. In 1847 vroeg hij om ontslagen te worden van zijn taken in Suriname en keerde terug naar Europa.
‘Tot vermeerdering der kennis van de Aardbol’ – Dit was de doelstelling van het Aardrijkskundig Genootschap (later KNAG) bij de oprichting in 1873. Om dit doel te bereiken maakte het KNAG tussen 1873 en 1960 meer dan zestig expedities en onderzoekstochten naar landen buiten Europa (mede) mogelijk.
Macau was van 1557 tot 1999 zowel de eerste als de laatste Europese kolonie in China. Portugese handelaren vestigden zich in de 16e eeuw op het schiereiland. Vanaf 1557 werd het door het Chinese keizerrijk verhuurd als een handelshaven.
François van Aerssen van Sommelsdijk (1669 –1740) was de tweede zoon van Cornelis van Aerssen van Sommelsdijk. Zijn vader Cornelis was vanaf zijn komst in Suriname in 1683 in gevecht met de inheemsen. Speciaal tegen hun invallen liet hij bij de samenvloeiing van de Commewijne en Cottica het naar hem genoemde ‘fort Sommelsdijk’ bouwen.
Na de dood van zijn vader reisde François met Johan van Scharphuizen opnieuw naar Suriname om de erfenis van zijn vader af te handelen. In 1689, bij een aanval van Jean Baptiste du Casse op fort Zeelandia, verloor François enige vingers, toen hij eigenhandig het kanon laadde.
Tussen 1873 en 1916 kwamen ongeveer 34.000 Hindoestanen als contractant, Kantraki, naar Suriname, waarvan er ongeveer 11.000 weer terugkeerden naar India. Na de beëindiging van de contractperiode in 1916 kwam, onder andere door het verzet hiertegen van Indiase nationalisten zoals Mahatma Gandhi, voorgoed een einde aan de illusie van eventuele terugkeer naar India.
Toen de Britten in 1814 Brits-Guyana overnamen hadden ze reeds het verbod ingesteld op de internationale handel in slaven. In 1823 leidde het misverstand dat de slavernij door de Britten was afgeschaft tot een grote opstand te Demerara . De afschaffing van de slavernij liet er nog op zich wachten tot 1834.
Maron was een christenmonnik in Syrie, die in het jaar 410 overleed. Zijn graf is een pelgrimsoord. Hij vestigde zelf zijn klooster aan de Orontesrivier en kerstende zowel in Syrie als Libanon.
Heinrich Remmers Gummels (1811-1874) kwam uit Duitsland naar Suriname als koopman. In 1845 was hij administrateur van plantage Osembo aan de Para kreek. In 1850 erfde hij de plantage Peu en Contant van zijn overgrootmoeder Fietje Louise Nepveu. Zijn zoon Gerhard Heinrich Gummels was boekhouder en tevens kapitein bij de gewapende Burgerwacht in Suriname.