Wat gebeurde er in dit jaar in de maand Februari
|
| | 1858 | Geboren: Anna Maria van Rey, slavin van AH van Favery
|
| 1944 | Geboren: Jules Anthony Chin A Foeng ("Juanchi"), Surinaams ambtenaar/ tekenleraar/schilder/dichter: Wanneer de rukwind komt.
 |
|
Chin A Foeng, Jules Anthony geboren in Paramaribo op 20 februari 1944 en overleden op 20 juli 1983 aan een hartaanval. Getrouwd met Lucia Saleh. Er werden twee kinderen uit dit huwelijk geboren, dochter Sharma en zoon Ero.
Was leraar kunstgeschiedenis en tekenen, kunstschilder, beeldhouwer, graficus, ontwerper (onder meer van postzegels), ceramist. |
Hij studeerde in Suriname, Nederland (Academie Tilburg en Rijksakademie Amsterdam) en op de New York University (NYU), waar hij zijn Master of Arts degree (MA) behaalde in 1976. Hij schilderde achtereenvolgens in archaische, kubistische stijlen en introduceerde in Suriname het super realisme (photo realisme ).
Na zijn terugkeer van studie in Nederland in 1965, kon hij zich niet vinden in de stijl van Cultureel Centrum Suriname (CCS) en hielp in 1966 bij de oprichting van Surinaamse Accademie voor Beeldende Kunsten. Een jaar later kreeg hij een meningverschil met met zijn collega schilders en richtte samen met Rudi de la Fuente in 1967 de Stichting Nationaal Instituut voor Kunst en Kultuur (NIKK) op, welke onder zijn begeleiding in 1981 overging in de Surinaamse Kunst Accademie. (AHKCO, Accademie voor Hoger Kader Cultuur Onderwijs). Dit was de eerste opleiding in Suriname die een opleiding aanbood op Bachelor of Arts niveau. Er wordt in de volgende vakken gedoceerd: Beeldende kunst, journalistiek en sociaal cultureel onderwijs.
Hij was hoofd van de afdeling educatie op het ministerie van Cultuur, van 1981-1983.
Jules Chin A Foeng was naast dit alles ook politiek actief. Zo was hij ook de mede oprichter van de Surinaamse Socialisten Unie. Hij kon zich vooral opwinden als iemand onrecht werd aangedaan. Ook was hij een nationalist in hart en nieren en schuwde felle debatten en discussies niet als deze konden leiden naar de waarheid, of als hij een van zijn visies verdedigde.
In 1972 werd hij onderscheiden met de Gouverneur Currieprijs. Jules maakte in 1968 een 3 m hoog crucifix voor de kerk te Latour en in 1973 twee balies respectievelijk voor de Surinaamse Bank in Paramaribo en Nickerie.
Hij exposeerde in Suriname, Guyana, Indonesie, Nederland en Canada.
Behalve in het Sur. Museum bevindt zich veel werk van hem in particuliere collecties in Suriname en het buitenland.
Jules Chin A Foeng is ook de ontwerper van het monument 1 jaar Revolutie, dat nu op plaats van het afgebrande gebouw van het Hoofdbureau van Politie staat. Hij heeft in het kunstwerk de originele zuilen die er nog stonden verwerkt.
Schreef boek voor tekenonderwijs in 1979
Was initiatiefnemer en leider van Surinaamse participatie tijdens Internationale beeldende kunst-expositie "Biennale"in Sao Paolo, Brasil in 1979. Suriname won hierbij een speciale prijs !
Maakte als laatste buitenlandse opdracht vóór zijn overlijden, een groot keramisch muurwerk "Terra "voor European Space centre in Nederland.
- Onder zijn pseudoniem "JUANCHI", tekende hij voor kunstpublicaties in de kranten en voor zijn gedichtenbundel "Wanneer de rukwind komt" ( 1972 )
Jules was een broertje van Lucien Chin A Foeng, een zeer bekende fotograaf die zijn fotostudio aan de Burenstraat had.
3 van zijn schilderijen zijn uit het Museum gestolen. Het betreft 2 stillevens. Het eerste is een stilleven van bananen, met een groot "Delmonte logo" er op afgebeeld.
Het tweede betreft een stilleven met een groot rond dienblad.
Het derde schilderij, dat veel emotionele waarde heeft voor zijn kinderen, is een portret van zijn Ero, waarop een jongetje staat afgebeeld, in een rode onderbroek met een gele beer in zijn hand. Dit was namelijk het enige schilderij dat hij van zijn zoon Ero heeft gemaakt.
|
| 1961 | Overleden: Otto Eduard Gerardus Majella Huiswoud ("Frank Billings"/"Charles Woodson"/"Edwards"/"Edward Mason"), Surinaams communist/drukker/enige zwarte medeoprichter van de Am'se Communistische Partij/hoofdredacteur van The Negro Worker/ voorzitter van de Vereniging Ons Suriname 1954-61 (67 jaar)
Otto Huiswoud, werd in 1893 geboren als kleinzoon van slavin Henriette Georgtina Huiswoud en een van Surinames grootste plantagehouders, Isaac Jacob Bueno de Mesquita.
Hij groeide op in Paramaribo en leerde al jong de boekdrukkunst. Maar Otto had op jonge leeftijd reeds een levensdoel en grote plannen, zaken die hij in het koloniale Suriname van die tijd niet kon ontplooien.
Op 16-jarige leeftijd trok Otto de wijde wereld in en kwam in januari 1910 terecht in het ijskoude Brooklyn, New York, waar vlak daarvoor een zware sneeuwstorm gewoed had.
Hij werd al snel actief in de politiek en in 1919 was hij dan ook een van de grondleggers en medeoprichters van de Communist Party of America, die later zou uitgroeien tot de CPUSA. Dat hij daarin ook een belangrijke positie innam, bleek uit het feit, toen hij drie jaar later als de Amerikaanse vertegenwoordiger het 4e Komintern-Wereldcongres in Moskou toesprak. Hij schreef vele belangrijke artikelen, waarin hij opkwam voor de belangen van de zwarten. Zeer bekend uit die periode is zijn publicatie "The Negro Problem is Important". Otto was een keiharde werker en gedreven door zijn visie en ideologie werd hij ook hoofdredacteur van de "The Negro Worker", een regelmatige publicatie die de problemen en achterstelling van de zwarte wereldbevolking onder de aandacht van het publiek bracht.
Maar het kon in het Amerika, het van land rassenscheiding en discriminatie in die tijd niet uitblijven, er kwamen conflicten. In 1923, in St. Paul, kreeg Otto Huiswoud een heftige ruzie met een racistische Texaanse boer. Het bestuur van de Communistische Party of America werd door de rechtse politiek zo zwaar onder druk gezet en koos voor de laffe weg, door Otto Huiswoud te schorsen als partijfunctionaris. Deze grote Surinamer bleef doorvechten en zijn idealen trouw. Hij bleef actief en was twee jaar later een van de deelnemers van het oprichtingscongres van het American Negro Labor Congress, ANLC, dat mede door zijn inbreng vaste vorm kreeg.
Hij maakte, onder meer als Hoofd van het CPUSA-bureau voor Negro Affairs, lange reizen over heel het westelijk halfrond. Geschaduwd door de FBI en de geheime diensten van Engeland, Frankrijk, België, Nederland, Zuid-Afrika en nazi-Duitsland. Maar Otto en zijn vrouw, de Harlemse activiste Hermie Dumont, wisten vaak genoeg hun achtervolgers te slim af te zijn. Otto Huiswoud gebruikte tal van schuilnamen, zoals Frank Billings, Charles Woodson en Edward Mason. En uiteraard wist hij dat veel van die geheime diensten hun tong braken over zijn echte, Nederlands klinkende naam en niet wisten hoe ze die naam moesten schrijven.
Op Jamaica is Otto Huiswoud nog steeds beroemd vanwege zijn publieke debat met Marcus Garvey, die als "Jamaicaans nationalist" de grootste moeite had met Otto's "wereld"denken en het doorbreken van grenzen bij de belangenbehartiging van vooral de zwarte werkende mensen, overal ter wereld.
Als de autoriteiten hem wel te pakken konden krijgen, werd hij gearresteerd. Zoals bij voorbeeld in België, waar hij en zijn vrouw in 1934 bijna drie weken in de cel zaten, om daarna te worden uitgewezen. Maar het enige land waar hij echt voor langere tijd opgesloten zat, was... zijn eigen land Suriname. De beruchte gouverneur Kielstra, die ook verantwoordelijk was voor het opsluiten van Anton de Kom, Louis Doedel en Wim Bos Verschuur, zette hem tijdens de Tweede Wereldoorlog bijna twee jaar lang tussen racistische NSB'ers gevangen.
Otto's broer Egbert Huiswoud, diende in diezelfde periode als beroepsmilitair met de rang van sergeant in het Koninklijk Nederlands Indisch leger (de KNIL). Egbert kwam door een tragische verdrinkingsdood aan zijn einde. Hij stierf als een rat in een val in het laadruim van het Japanse krijgsgevangenenschip de Junyo Maru, waarop hij als "krijgsgevangene / dwangarbeider" naar Japan werd getransporteerd en dat door de Britse onderzeeër HMS Tradewind tot zinken werd gebracht middels een torpedoaanval. Hierbij vielen 5620 doden, de op twee na grootste scheepsramp ooit.
Na de oorlog verhuisden Otto en zijn vrouw naar Amsterdam, waar Otto als voorzitter van de Vereniging Ons Suriname de belangen van Surinamers in Nederland behartigde. In 1956 nam hij samen met Alioune Diop, Aimé Césaire, Frantz Fanon en Richard Wright deel aan het 1er Congrès International des Écrivains et Artistes Noirs - geschaduwd door een legertje Nederlandse BVD-agenten, dat driftig rapporteerde over alles wat hij zei en deed.
In 1961 overleed Otto Eduard Gerardus Majella Huiswoud, 67 jaar oud. Zijn weduwe overleefde hem nog vele jaren en overleed, 92 jaar oud, in 1998. Otto Huiswoud wordt herdacht op websites over heel de wereld. Ook Jamaica is hem niet vergeten. Ultrarechts en racistisch Amerika gruwelt nog van hem als gevaarlijke internationalist. Helaas, in Suriname is het Nederlandse koloniale bewind er effectief in geslaagd Otto Huiswoud te doen vergeten. Een van Surinames grootste zonen!
Otto Huiswoud was de eerste zwarte man die Lenin persoonlijk kende en die hem vanwege zijn prestaties offficieel de hand mocht schudden.
|
| 1982 | Paramaribo: première van Hans Caprino's toneelstuk "Gron bari" (De grond roept)
|
| 2003 | minister van Sociale Zaken Paul Somohardjo treedt af i.v.m. veroordeling. Somohardjo werd verweten dat hij handtastelijk zou zijn geweest op een van zijn door hem georganiseerde miss contesten. In eerste instantie wordt er geen aanklacht tegen hem ingediend. |
| 2004 | President Ronald Venetiaan arriveert in Amsterdam
|
| 2006 | De fractieleider van de NDP in het parlement, Jenny Simons, heeft tijdens een bestuursvergadering haar portefeuille ter beschikking gesteld van de partij. Politieke bronnen meldden dat de gemoederen op de vergadering zeer verhit waren. Simons zou aan het lid Andre Misiekaba toestemming hebben gegeven om te participeren in een Parlementary Joint Assembly in Brussel, België, terwijl het Centraal Politiek Orgaan, (CPO), van de NDP een week daarvoor het besluit had genomen dat de NDP - fractie zich terugtrekt uit alle parlementaire commissies. Simons geeft aan dat zij verder in de Assemblee zal functioneren als DNA - lid, omdat zij in die hoedanigheid is gekozen.
Dini Grootfaam de initiatiefneemster van het comite "Hori Sranan" en van de protestactie is in haar eentje begonnen met het vragen naar aandacht voor problemen waarmee volgens haar velen kampen. De protesteerden komen 's morgens onder de mamabon, op de hoek van de de Henck Arron- en De Mirandastraat en vertrekken aan het eind van de middag.
|
| Deze database is met de grootst mogelijke zorg samengesteld door John Brouwer de Koning. Hij heeft eindeloos veel uren gestoken (en is nog steeds bezig) in het verzamelen en sorteren van de data. Hier zijn alleen de gegevens opgenomen die direct of indirect met Suriname te maken hebben. Zijn totale database bevat gegevens van over de hele wereld. |
|
Naar Voorpagina
terug
naar boven