Het begon met een wandelpark.

Zoals het een goed fort betaamt is ook het Fort Zeelandia vanaf het begin (eind zeventiende eeuw) omgeven geweest door een fortgracht, ter verdediging tegen aanvallen vanaf de landszijde. Toen na zo'n twee eeuwen dit fort als verdedigingswerk zijn betekenis had verloren, was de gracht door gebrek aan onderhoud al geruime tijd dichtgeslibd en volgegroeid.

Het aldus ontstane moeras vormde een dankbaar graasgebied voor de vrij rondlopende koeien en gaf het geheel een landelijk aanzien. Kennelijk echter was niet een ieder gelukkig met de verwildering van dit tot het fortterrein behorende grondgebied. In 1872 werd in ieder geval de beslissing genomen om rond het terrein van Fort Zeelandia een nieuwe afwatering te graven en tevens de voormalige fortgracht te dempen. De Garnizoens commandant besloot toen tevens om op een gedeelte van dit aldus verkregen terrein een wandelpark te laten aanleggen. Dat de militaire gestraften hiermede zinvolle arbeid te verrichten kregen zal voor de commandant in deze zeker een belangrijk argument geweest zijn. Het toezicht op de werkzaamheden werd toevertrouwd aan de luitenant adjudant L. Stumph.

Nadat aldus het buffet geopend was, werd bij de avonduitvoeringen entree geheven om in het Park te komen. Bedoeld buffet zouden wij thans waarschijnlijk een bar noemen, maar de functie was hetzelfde: een gelegenheid om, zittend op een schaduwrijk plekje, een drankje te gebruiken en onderwijl het lopende nieuws te bespreken. Daar dit park op militair terrein was gelegen werd het bekend als het "Militaire Park". Hoewel dit wandelpark toegankelijk was voor een ieder, was toch het hele gebeuren aldaar nauw verbonden met de militairen van het aangrenzende garnizoen.