Malawni

Lang werd gedacht dat de in 1937 door Stahel gefotografeerde Malawni de laatste der Wajarikoele was, tot er in 1968 een verrassende ontmoeting plaats vond met zendeling Ivan Schoen.

Pater Willem Ahlbrinck (1885-1966) woonde en werkte van 1910 tot 1966 in Suriname. Hij leerde Karaïbs en zijn studie van de inheemse cultuur zou leiden tot het standaardwerk Encyclopaedie der Karaïben. Johanna Felhoen Kraal (1902-1965) bracht verslag uit van zijn expeditie in de jaren 1937/1938 die hem tot in de Toemak Hoemak bracht, het gebied waar volgens wetenschappers ooit het goudmeer Parima te vinden was. Hij zocht er de Wama’s en Wajarikoele’s.

Ahlbrinck kwam tot de conclusie dat met dood van een vrouw van de stam, genaamd Malawni, -die De Goeje bij zijn expedities nog had ontmoet- bij de zendeling Axwijk aan de Cottica rond 1938 de stam moet zijn uitgestorven. Over “De laatsten der Wajarikoele’s in Suriname” is hierna een boek verschenen van de hand van pater Henricus Cornelis Maria Helmer (1898-1981) onder diens pseudoniem Hans van Amstel
Johannes Michels (1910-1998), die in 1951 Hoofd Binnenlands Bestuur was geworden, was er kennelijk nog niet van overtuigd dat ze waren uitgestorven. In 1953 ging op expeditie naar de rivier Oelemari, om daar contact te maken met de Waiarikoele. Hij vond de nodige sporen die op hun aanwezigheid duidden, maar zag geen kans om contact met ze te leggen.

Het evangelistenpaar Ivan en Doris Schoen vestigde zich in 1961 diep in de Surinaamse binnenlanden waar ze tientallen jaren zouden verblijven. In 1968 baarde Ivan Schoen opzien toen hij contact maakte met Jan Michels en hem meldde dat hij op aanwijzing van Michels contact had kunnen maken met de Wajarikoele. Het betrof volgens zijn bericht een kleine groep van 22 man die als absolute oermensen leefden

Malawni anno 1937

Auteur: Nico Eigenhuis