De basis van het huidige Suriname werd gelegd door de geslaagde Engelse kolonisatie aan de Surinamerivier, begonnen in 1651.

Voor dit gebied kreeg de stichter van de volksplanting, Lord Francis Willoughby of Parham, in 1662 een uitvoerige giftbrief van zijn koning Karel II, waarbij als westgrens was aangegeven: 'one English Mile next beyond the Westerly Banks of the River Copenam'. Toen de bloeiende jonge kolonie in 1667 door Abraham Crynssen in naam van de Provincie Zeeland werd veroverd strekte het overgegeven gebied zich dan ook uit tot aan 'den Westkant der Rivier Copename'. Verder naar het westen bevond er zich nog een andere Zeeuwse kolonie, namelijk Berbice, gesticht door Abraham van Peere. Tussen beide volksplantingen in strekte zich het stroomgebied van de Corantijn uit als een leeg niemandsland.

Vermoedelijk met het oog op mogelijk ongewenste buren is er niet lang na de verovering van Willoughby-land een regeling getroffen waarbij dit niemandsland werd opgenomen onder de bestaande Nederlandse gebiedsaanspraken door een gemeenschappelijke grens tussen beide Zeeuwse koloniën vast te stellen, met dien verstande dat het gehele Corantijngebied aan Suriname kwam te behoren. Wanneer dit precies is gebeurd is niet duidelijk. Er wordt wel het jaartal 1673 genoemd maar ook, dat er een schikking werd getroffen (in 1684?) tussen van Peere en Gouverneur van Sommelsdijk, waarbij zelfs een grenspaal zou zijn geplaatst. In ieder geval werd de westgrens van Suriname op kaarten uit de 18de eeuw aangegeven als een rechte lijn lopende van de Duivelskreek - een nu niet meer bestaand klein riviertje uitmondende in zee - langs de meest oostelijke bocht van de Canje-kreek, een zijtak van de Berbice-rivier.

Deze denkbeeldige lijn liep op ongeveer 10 mijl ten westen van de monding van de Corantijn bijna pal noord-zuid door een nog onbekend woest gebied van bos en zwampen. De lijn liep op de oude kaarten ergens in het binnenland dood evenals trouwens de Corantijn zelf, waarvan toen alleen nog maar de benedenloop bekend was. Juist doordat het Corantijngebied lag tussen twee oude gevestigde volksplantingen, die ieder nog voldoende uitbreidingsmogelijkheden in de meer directe omgeving hadden, is voor dit gebied lange tijd weinig belangstelling geweest. Pas bij speurtochten naar eventuele waardevolle mineralen werd het gebied bezocht.