De komst van de Brits-Indiërs naar de West bracht er ook de Tadja of Hosay-viering. Het liep nogal eens uit de hand en het kwam hierbij tot gruwelijke confrontaties met de autoriteiten. In Suriname zou het feest na 1927 nooit meer hetzelfde zijn.

De Hosay of Husayn is een islamitische Indo-Caribische herdenking die de West werd gevierd in Trinidad en Tobago , Guyana , Suriname en Jamaica . De moskee- vormige graftorens bekend als Tadjah worden gebruikt om het symbolische deel van deze herdenking weer te geven. Ze worden uiteindelijk in het water weggegooid. Het woord ‘Tadjah’ is afgeleid van het Arabische woord Ta’ziehen of Taziya.

In de jaren 1880 maakten de Britse koloniale autoriteiten zich steeds meer zorgen over openbare bijeenkomsten en in 1884 vaardigden ze een verordening uit om de openbare herdenkingen van Hosay te voorkomen. In Trinidad werden hierna bij een verboden viering 22 Indiërs gedood en vielen er tientallen gewonden. Deze gebeurtenis staat bekend als het Muhurram-bloedbad.

Ook in Suriname kwam het tot ongeregeldheden en slachtoffers. In 1891 veroorzaakte de Tajiya-herdenking nabij de plantage Zoelen in het district Commewijne een rel waarbij uiteindelijk doden vielen nadat processiegangers van de plantages Mariënburg en Zoelen en die van de plantage Geertruidenberg een conflict kregen om de voorrang naar de rivier. Het ingrijpen door de autoriteiten resulteerde in 4 doden en 5 gewonden.

In 1927 hadden bij een Tadja viering in Paramaribo aan de Hofstede Crulllaan de politieagenten Dorff en Volkerts de opdracht om de orde te handhaven. Nadat Dorff was weggelopen om telefonisch na te gaan of er voor de viering toestemming was liep de viering uit de hand. Ene Abdool “Bardia” Magit begon op de trom te slaan waarna Volkerts hem vroeg te stoppen. Bardia bracht hem hierna een dodelijke messteek in de hals toe waarna agent Volkerts dood ter aarde stortte.

De dood van de dan 43-jarige Emilius Theodorus Volkerts bracht het nodige teweeg. Er bleek aan de inzet van Dorff en Volkerts al een getouwtrek vooraf te zijn gegaan met de in burger geklede agent Sparendam. Bardia had Volkerts te kennen gegeven dat “disi na Koelie Gado, Bakra habi Gado, Koelie habi Gado, mi no frede skoutoe”. Tegen Bardia zou na het gebeuren de doodstraf worden geëist, en hij kreeg de maximale straf van 16 jaar dwangarbeid.

Bij het publiek maakte de dood van Volkerts vooral ook indruk omdat deze nog jonge agent een gezin achterliet met naast zijn weduwe ook vijf kinderen.