Uit: Volkerenatlas Amerika (J. Victor Jansen, z.j.)

Suriname geldt als een der mooiste voorbeelden van een meervoudige maatschappij. De voornaamste bevolkingsgroepen worden er gevormd door drie zeer uiteenlopende rassen. Er zijn géén scherpe rastegenstellingen, maar toch zijn er toestanden en verhoudingen, die op rasverschillen berusten. Hindostanen zullen b.v. bij voorkeur trouwen met iemand van hetzelfde ras: dit is ook het geval met de Europeanen, enz.

Het Nederlands is de officiële taal, maar de Hindostanen en Javanen blijven de eigen taal spreken, terwijl het Neger-Engels in Suriname de lingua franca is, die door álle bevolkingsgroepen wordt gesproken of althans wordt verstaan. Vele personen kunnen zich evenwel van drie talen bedienen.

Van Nederlandse zijde is lange tijd er naar gestreefd om de verschillende bevolkingsgroepen tot één geheel te doen samensmelten: dit noemde men de “assimilatie-politiek”. Er zou zijn eenheid van wet, d.w.z. de wet gemaakt naar Westerse denkbeelden, zou gelden voor iedereen, zowel Europeanen als Mohammedanen, Hindoes enz. Doch bevolkingsgroepen als Hindostanen en Javanen bleven vasthouden aan hun eigen gewoonten, zeden en opvattingen.

Ook de negers hadden hun levensopvattingen, die nimmer gedeeld konden worden door iemand uit de Westerse maatschappij. Tenslotte is nog juist vóór het uitbreken der tweede wereldoorlog de erkenning gekomen, dat een vasthouden aan de assimilatie-politiek niet goed mogelijk was en dat maatregelen moesten worden genomen, waarbij huwelijken, gesloten overeenkomstig de leer van het Hindoeïsme resp. van de Islam, als wettig zouden worden beschouwd.