| |
| |
| | SURINAME  AFDELINGEN - Distrikten - - Coronie
 terug
 Distrikt Coronie.
Het distrikt Coronie werd als
zelfstandig distrikt ingesteld in 1851.
Het dankt zijn naam aan de Coronakreek,
waar in het verleden een militaire post
was gevestigd. De eerste plantages
werden in dit gebied aangelegd in 1808
door Engelse en Schotse kolonisten en
de namen van de plaatsen in het huidige
Coronie herinneren nog aan de herkomst
van die oudste plantage-eigenaars.
De oudste plantage is Burnside.
|
 |
Men noemde dit gebied vroeger de Zeekust, omdat alle plantages in dit distrikt zijn aangelegd aan de zeekust. In dit opzicht verschilt Coronie van alle andere distrikten in de kuststrook, waar de plantages werden aangelegd aan de rivieren.
In 1836 werd de naam van de Zeekust veranderd in Opper-Nickerie. Met het bestuur van het distrikt was vroeger belast een landdrost. In 1863 werd ook in Coronie een distriktscommissaris belast met het beheer. Het distriktscommissariaat is gevestigd te Friendship.
In de jaren na 1808 werd de kuststrook over een lengte van 23 kilometer in cultuur gebracht. De belangrijkste produkten waren suiker en katoen. De suikerplantages werden echter al gauw opgeheven of omgezet in katoenplantages en de plantages die in 1840 nog in cultuur waren, waren vrijwel alle katoenplantages.
De huidige nederzettingen in Coronie die aan de rijweg liggen zijn alle oude plantages. Voor een deel zijn ze helemaal verdwenen, maar voor de volledigheid noemen we allemaal die vroeger hebben bestaan, van Oost naar West.
(Ingiekondre), Inverness, Hamilton (EBG kerk en school), Welgelegen (R.K kerkje), Hague, Moy, Perseverance, Cardross Park, Bellevue, Mary's Hope (R.K. kerk en school), Totness (de oudste vestigingsplaats in Suriname), Friendship (hier is het distriktsbestuur gevestigd), Corona (vroeger een militaire post), Bantaskine, John, Belladrum, Johanna Maria, Novar, Clyde (de zendingspost Salem van de EBG met school), Sarah Leasowes (vroeger een bloeiende kokosplantage van de Hernhutters, met een fabriek voor de bereiding van kokosolie), Burnside (de oudste plantage van Coronie en momenteel het meest westelijke bewoonde plaatsje), Lot no. 208, Hope, Oxford, Potosie, Bucklebury, Waltonhall.
In deze eeuw kreeg het bewoonde deel van Coronie een uitbreiding naar het zuiden, door de uitbreiding van Totness. In het nieuwe gebied vestigden zich voornamelijk Javanen.
Coronie was heel lang het kleinste distrikt van Suriname, met een oppervlakte van nauwelijks 1620 km2 en waar maar 1%
van de Surinaamse bevolking woonde.
In 1983 werden de grenzen van Coronie uitgelegd en momenteel beslaat het distrikt een oppervlakte van 3902 km2, met nog steeds 1 % van de bevolking, omdat het gebied dat aan het oude Coronie werd toegevoegd nog onbewoond is.
Coronie grenst in het oosten aan het distrikt Saramacca, in het zuiden aan het distrikt Sipaliwini, in het westen aan het distrikt Nickerie en in het noorden aan de Atlantische oceaan.
De Evangelische Broedergemeente maakte een aanvang met de Zending in Coronie in 1840. Salem op de voormalige plantage Clyde werd in het distrikt de belangrijkste zendingspost. Het mooie kerkgebouw uit de vorige eeuw staat er nog steeds. Te Salem staat ook een van de grootste scholen van het distrikt. Andere posten van de Hernhutters in het distrikt waren en zijn gevestigd te Totness en te Hamilton. In Totness staat er een kerkgebouw en vroeger was er ook een handelszaak van de firma Kersten (eigendom van de EBG) gevestigd. Dit gebouw werd later door de overheid overgenomen, die er een logeergebouw van maakte. Te Hamilton heeft de EBG een kerkgebouw en een lagere school.
De R.K. Missie maakte een begin met haar missiewerk in 1892, toen zij te Mary's Hope een kerkgebouw met pastorie opzette en een school opende. De kerk werd gebouwd door fr. Harmes, die vooral bekend werd als bouwer van de kathedraal in Paramaribo. Mary's Hope is altijd de belangrijkste post gebleven in het distrikt, maar de R.K. bezit ook een klein kerkje te Burnside en een te Welgelegen.
Van de andere grote religies in Suriname (Hindoe, Moslim, Hervormd, Luthers, e.a.) vinden we in Coronie slechts weinig belijders.
Behalve de reeds genoemde scholen van de Hernhutters en de Rooms Katholieken vinden we in Coronie ook een openbare lagere school te Totness en een school voor lbgo. Kinderen van Coronie die de mulo-school bezoeken worden per bus vervoerd naar Wageningen, terwijl de lbgo-leerlingen van Wageningen op dezelfde manier naar Coronie worden gebracht.
Coronie is het enige distrikt waar in het verleden alle lokaal verkeer plaatsvond over de weg. Langs het gehele bebouwde gedeelte van Coronie loopt er namelijk een schelpenrits, die een natuurlijke rijweg vormde, waarover de mensen zich konden verplaatsen, te voet, te paard of met een rijtuig.
Het verkeer met de buitenwereld werd onderhouden met kleine zeilboten / kotters. Door de vlakke, modderige kust was het voor grotere boten niet mogelijk de kust van Coronie te naderen. De kleine boten konden de produkten van de plantages ophalen of hun produkten uitladen, door de sluiskreek van een der plantages binnen te varen. Belangrijk voor de scheepvaart is altijd geweest het Totness-kanaal, terwijl vroeger ook het kanaal van Sarah Leasowes, Clyde, Salem belangrijk was.
Grotere boten die vracht of passagiers vervoerden naar of van Coronie moesten mijlen ver in zee blijven liggen, waar lading en passagiers werden overgeladen in kleinere roeiboten, die de sluiskreken konden binnenvaren. Dit zal vooral voor de passagiers geen onverdeeld genoegen zijn geweest, want in volle zee, op de dobberende golven, overstappen in een klein bootje en daarna in de brandende zon of in stromende regen naar de kust varen, vervolgens door het kanaal naar binnen is beslist geen sinecure. Een tocht die soms uren duurde. En dat vergezeld van miljarden muskieten, vooral als de tocht 's nachts plaatsvond.
Er is een interessant reisverhaal bewaard van iemand die in 1914 Coronie bezocht en een fragment uit dit verhaal willen we U niet onthouden.
" 's Nachts om halftwaalf kregen wij het kustlicht van Coronie in het oog. De kapitein voer zo dicht langs de kust als het dikke slib het hem veroorloofde, tot de kiel vastzat. Toen werd het anker uitgeworpen .... Donker was de nacht. Slechts nu en dan verlichtte een bliksemstraal het bruingele water en de wouden voor ons. De boot werd in het ondiepe water ginds en weer geslingerd. De regen stroomde neer ...
Ik ben de eerste die het schip verlaat. Op een ogenblik dat de golven de sloep bijna ter hoogte van het dek onzer boot opheffen, waag ik de sprong ... Eindelijk is alles in de sloep: kisten, koffers, pakjes, trommels, vruchten, mensen. Dicht op elkaar gepakt zit men, naast en op elkaar en nu begint de veelbesproken nachtelijke tocht ...
Na een goed half uur bereiken wij de mond van het kanaal. Langzaam, als het ware vermoeid glijdt ons vaartuig door de vaargeul tussen laag struikgewas ...
Wij hebben onze muskietensluier omgehangen. Kleine steekvliegen brengen ons echter daar doorheen nog haar steken toe, die gloeien als vuur ... De bootslui beginnen nu de strijd tegen muskieten en mampieren. In een grote ijzeren pot brandt men de bast van kokosnoten; de bijtende rook dringt ons in de neus, maar schijnt werkelijk de muskieten op een afstand te houden ... Onze boot vaart steeds langzamer. Het kanaal wordt voortdurend smaller. We merken eigenlijk niet meer, dat we vorderen en geven er de voorkeur aan, boot en bemanning goede dag te zeggen en te voet onze tocht voor te zetten. Bij vieren waren we in Totness."
|
 naar boven
 Ontwerp © Webteam Suriname - Afdeling Suriname - Zwartenhovenbrugstraat - Paramaribo - Last update:
| |
|
| | |
