Hierbij deed hij een belangrijke ontdekking: `intending to explore the main Corantyne, but taking channels along the Western side of the river, amongst a confusing array of islands of all sizes, I discovered a river hitherto unknown . . . the New River, as I have called it'. Brown heeft zowel deze zijrivier als de andere tak `what Schomburgk considered to be the main river' tweemaal afgevaren van de samenvloeiing tot de bron en terug.

Van de meeste mondingen die hij passeerde werden de breedte en de diepte opgegeven. Zo bevond hij de monding van de New River 272 yard breed met een diepte tussen de 6 en 30 voet terwijl de monding van de Coeroeni maar 138 yard breed bleek te zijn bij een diepte variërend van 8 tot 28 voet. Zijn conclusie was dan ook dat wat tot dusver als de hoofdvoortzetting van de Corantijn was beschouwd 'only a branch' was en de New River 'the main source'.

Ook de Koetari leek Brown weer niet de verdere hoofdvoortzetting van de Coeroeni als veronderstelde Corantijn. Bij de samenvloeiing van de Coeroeni en de Koetari gekomen tekent hij aan: 'of these the former appears the larger but as the Jatter is marked on the map as the boundary of the colony I ascended it'.

Na het bekend worden van de onderzoekingen van Brown verschijnt de New River op de kaarten. In de herziene 'Map of British Guiana' van de Royal Geografical Society van 1875 zijn de gegevens van Brown verwerkt, waarbij in navolging van hem de New River veel breder is getekend dan de Coeroeni, welke als (voortgezette) Corantijn werd aangeduid. De grens bleef evenwel langs de westelijke oever van de Schomburgk-lijn lopen.

De eerste die in Suriname kennis kreeg van de gegevens van Brown was de Inspecteur van Onderwijs Dr. H. D. Benjamins. Die heeft zich toen direct naar de Gouverneur gehaast om deze te melden dat Suriname een stuk groter was dan tot dusver werd verondersteld. Het was namelijk sinds de 17de eeuw een beginsel van volkerenrecht dat bij de kolonisatie van Amerika het bezit van de kust zich naar het binnenland uitstrekte tot het gehele stroomgebied van de in die kust uitmondende rivieren, terwijl ingeval koloniën door een rivier gescheiden werden de grens werd gevormd door de hele loop van deze rivier tot aan haar hoofdbron. De West-Europese mogendheden hanteerden dit beginsel omdat bij de kolonisatie van het Amerikaanse vasteland meestal slechts de zeekust ge-exploiteerd werd zonder nog het binnenland of de bovenloop der rivieren te kennen.

Helaas heeft de Nederlandse regering de Engelse Regering nooit van haar betere aanspraken op het nu 'betwiste' gebied kunnen overtuigen omdat laatstgenoemde zich op het standpunt stelde dat de Nederlandse claim verjaard was. Nederland heeft zich ook niet al te druk gemaakt over de onderhavige driehoek, hoewel latere onderzoekingen, zoals die van de wetenschappelijke expeditie onder leiding van Prof. Stahel in 1926, hebben uitgewezen dat Barrington Brown gelijk had en dat de New River of Boven-Corantijn inderdaad de hoofdvoortzetting van de Corantijn is.

Zo werd in 1936 door een officiële Nederlandse expeditie onder vice-admiraal Káyser, tezamen met een Engelse en een Braziliaanse ploeg, helemaal bij de bron van de Koetari op feestelijke wijze een drielandenpunt van beton opgezet.