De posten bevonden zich op signaalafstand van elkaar; deze signalen werden gegeven door geweervuur, blazen op de trompet of geroffel op de trom. Bovendien was op elke post een paard zodat een belangrijk bericht met steeds een fris paard snel kon worden overgebracht van de ene post naar de andere. Zo rond 1780 bestond de bezetting van het Militair Cordon uit 5 kapiteins, 19 luitenants, 44 sergeanten, 69 korporaals, 24 oppassers, 5 bakkers en 955 soldaten. Vijf bakkers om brood te bakken voor de gehele bezetting was niet te veel, vermoedelijk kregen alleen de blanken brood. Bij elke post was een stuk kostgrond, waarop groenten en rijst werden verbouwd. Verder moest men door de jacht en de visserij aan vlees en vis zien te komen.

Op 20 oktober 1862 werd de proclamatie afgekondigd dat weggelopen slaven niet meer zouden worden gestraft vanwege het feit dat zij waren weggelopen; op 1 juli 1863 werd de slavernij officieel afgeschaft. Sedertdien had het Cordonpad geen bestaansrecht meer en aangenomen moet worden dat successievelijk alle posten aan het oerwoud werden prijs gegeven. In de zestiger jaren van deze eeuw heeft de TRIS (Troepenmacht in Suriname) het oude Cordonpad door openkapping van het woud weer terug kunnen vinden. Daarbij is het niet gebleven, men vond ook oude kanonnen en zelfs werd een grafsteen blootgelegd van een luitenant van het Bataillon Jagers, 8 september 1828 bij Goeverneurslust overleden. Een eerdere verdedigingslinie tegen de Marrons was het Oranjepad. Het liep van de Post Rama, aan de Surinamerivier naar de Post de Zeven Provinciën aan de Saramacca. Dit pad was 26 km lang en omsloot slechts een klein deel van het te beveiligen plantage-complex. Het zou meer worden `verdedigd' door kolonisten uit de Palz dan door militairen! Als 'verdedigingslinie' is het dan ook bij een poging gebleven.

Armina: lag in een woest en verlaten gebied en stond daarom bekend als een `onaangename' militaire post. De versterking bestond uit een vierkante palissadering welke een blokhuis, magazijnen, officierswoningen en manschappenverblijf omsloot. De genoemde gebouwen waren opgetrokken van stammen en gedekt met bladeren van de pina, een palmsoort. De bewapening bestond uit vier kleine stukken, op elke hoek van de palissadering één. In 1806 werd de post door Marrons overvallen, de officieren en de chirurgijn vermoord, de Afro-Surinaamse soldaten liepen over naar de Marrons, de gebouwen werden geplunderd en daarna in brand gestoken.

Batavia: werd na opheffing van de militaire status een melaatsenkolonie, waar vooral in de eerste helft van de 19e eeuw erbarmelijke toestanden heersten.

Braamspunt: batterij en seinpost onder bevel van de commandant van Fort Nieuw Amsterdam; bezetting: een onderofficier, enige Europese Jagers en enige Guides (Afro-Surinaamse soldaten).

Brandwacht: militaire seinpost aan de Motkreek; een onderofficier, tien manschappen.

Coronie: militaire post, een sergeant, acht soldaten.

Devil's Harwar: eind 1700 als militaire post ingericht om de bovenloop van de Cottica te beveiligen. Het complex heeft bestaan uit een officierswoning, een woning voor de onder-officieren, een soldatenverblijf, een zeer ruim ziekenhuis(!), een badhuis, alles opgetrokken van pina. De bezetting had veel te lijden van muskieten en mompieren (of mampieren, venijnig stekende muggen, overbrengers van micro-filaria).

Gelderland: de eerste post van het Cordonpad; men roemde er het drinkwater!

Groningen: opgericht 1790 door de Gouverneur Generaal Jan Gerhard Wichers; het huis van de commandant had twee verdiepingen; de ommuring van schelpsteen is niet voltooid geworden.

Nickeriepunt of Nieuw Rotterdam: onversterkte militaire post (officierswoning en kazerne).