 Geschiedenis Korps Poltie
De periode 1945 - 1973
Toen het Korps Gewapende Politie in 1945 de tweede helft van zijn 100-jarig bestaan inging was de Tweede Wereldoorlog net afgelopen. Een oorlog die ook voor Suriname belangrijke gevolgen heeft gehad. De welvaart nam toe, hetgeen ondermeer te merken was aan de gestegen lonen, het betere en uitgebreidere wegennet, het toegenomen verkeer met meer auto's en het nieuwe vervoermiddel, de bromfiets.
Door de verdere achteruitgang van het plantagewezen, de aanleg van wegen en het ontstaan van nederzettingen aan die wegen werd het steeds meer nodig politieposten die aan de rivier lagen te vervangen en nieuwe langs de weg op te zetten. Terwijl de politieroeiboten geleidelijk aan verdwenen, kregen de agenten steeds meer de beschikking over gemotoriseerd vervoer. Door deze ontwikkeling raakte de distriktsraden uit zijn sociaal isolement.
In 1945 was de samenstelling van het korps als volgt:
De Procureur-generaal was als vanouds het hoofd van de politie. De bevoegdheden van de commissaris 'van politie waren in Paramaribo overgegaan op de stadscommissaris. De hoofdinspecteur was hoofd van de gewapende politie. Dan waren er nog drie inspecteurs, acht adjunct-inspecteurs (waarvan drie in de distrikten), 19 hoofdagenten en 187 agenten van politie 1', 2', 3' en 4' klas (waarvan 75 in de distrikten).
De bewapening bestond uit gummistok, klewang, pistool en karabijn. Tot de uitrusting van de politie behoorden drie politiemotorboten, een motortruck, twee patrouilleauto's, een stationwagen, 20 duo-motorrijwielen (10 in het distrikt) en een duo-motorrijwiel met zijspan.
In Paramaribo waren er globaal genomen drie afdelingen, t.w. de administratie, de recherche of justitiële dienst en de buiten- of straatdienst. In 1948 werd de functie van hoofdinspecteur losgekoppeld van die van hoofd van de dienst en werd de heer E. Ensberg hoofd van de gewapende politie. De hoofdinspecteur J. Douglas was hoofd van de stadspolitie, terwijl als inspecteur toen ook dienden de heren W. Gummels,
R. Guicherit en A. Mac Donald.
Het uniform dat eerst bestond uit een hemd en broek van dik khaki, een witte helm overdag, 's avonds een zwarte pet, zwarte schoenen werd later uit praktische overwegingen aangepast en werden een dunner lichtbruin hemd, een donkerbruine broek en bruine schoenen ingevoerd, terwijl de helm kwam te vervallen.
De onderscheidingstekens werden van de mouw overgebracht naar de schouders.
Het spreekt vanzelf dat met de ontwikkelingen in Suriname ook het politieapparaat meegroeide, niet alleen in aantallen politieagenten, maar ook in min of meer gespecialiseerde afdelingen/ diensten.
Enkele van deze afdelingen waren/zijn:
a. De Verkeerspolitie.
De voortdurende uitbreiding van het wegennet en de daarmee gelijke tred houdende uitbreiding van het aantal motorvoertuigen deden het werk van de verkeerspolitie aanmerkelijk toenemen.
Een goede indruk van de groei van het verkeer geven de volgende cijfers:
auto's in 1955 - 2507;
1971 - 21417
bromfietsen in 1955 - 5000;
1971-31828
De politie speelde op deze ontwikkeling in door instelling van aparte afdelingen, zoals surveillancedienst, ongevallendienst, technische dienst, afdelingen voor rijexamen, verkeersvoorlichting (waarbij ook het instituut van verkeersbrigadiertjes), nummerbewijzen, verkeerslichten, wegbebakening.
b. De Recherche
Een der oudste afdelingen van de politie. Vroeger waren er aparte aangifte- en onderzoeksdiensten. De aangiftedienst bestond uit vier kleine groepen van elk vijf man met als commandant een majoor of brigadier. In de onderzoeksdienst zaten de meer ervaren rechercheurs, die moesten afronden wat was opgenomen door de aangiftedienst. Door toename van het aantal zaken en het personeelstekort werd in 1971 besloten om een nieuwe dienstregeling in te voeren. Beide diensten werden samengevoegd tot een vierploegenstelsel
van nacht-, middag-, en morgendienst. Elke ploeg telde minimaal 10 man, met als commandant een hoofdagent van politie. Deze nieuwe dienstregeling resulteerde reeds in het eerste jaar in een toename van 50% van het aantal dossiers dat naar het parket kon worden gezonden.
Met het toezicht op een richtige gang van zaken bij aangiften werd belast de inspecteur van de dag.
Het aantal aangiften in Paramaribo beliep in 1971 meer dan 10.000.
In verzekerde bewaring werden in dat jaar gesteld 1498 personen, waarvan 300 beneden 19 jaar. Vooral overtreding van de opiumverordening (marihuana) liet in deze jaren een verontrustende stijging zien.
c. De Vreemdelingendienst
Die ondermeer tot taak had het toezicht op de naleving van het Surinaams Toelatingsbesluit. Het aantal aangekomen, resp. vertrokken personen bedroeg in 1971 resp. 47.801 en 56.764.
Onder de vreemdelingendienst ressorteerde ook de hondenopvangdienst, de z.g. hondenbrigade, die tot taak had om loslopende honden - dat waren vooral de honden zonder penning (er moest vroeger n.l.
hondenbelasting worden betaald) - op te pakken met een speciale "dagu-wagi". Met deze taak waren speciale politiefunctionarissen belast, die van het volk al gauw de bijnaam kregen van "dagu-skowtu".
Jaarlijks werden er meer dan 1000 honden opgepakt, die gedeeltelijk aan de eigenaars werden teruggegeven (na betaling), soms aan distriktsbewoners, maar het grootste deel werd afgemaakt. En daar werd zeep van gemaakt, zei men. Vanaf 1971 is deze dienst niet meer in bedrijf, vanwege het ontbreken van een hondenkar.
d. De Technische Opsporings- en Herkenningsdienst, TOHD.
Reeds eerder bestond bij de politie een fotografische- en daktyloskopische afdeling, maar om met de technische ontwikkeling mee te gaan werd in 1959 de TOHD opgericht.
Technische bijstand werd hierbij verleend door de hr. Kanters.
|
|
Naar Voorpagina
terug
naar boven