| |
| |
| | SURINAME  AFDELINGEN -
Geschiedenis - - 20 ste EEUW
 terug
SURINAME IN DE 20 ste EEUW
 POLITIEKE ONTWIKKELINGEN.
Pengel was nu de onbetwiste leider van de NPS en van de eerder door hem opgerichte Moederbond (een vakorganisatie)
Na de verkiezingen van 1963 die een grote overwinning werden voor de NPS/VHP nam Pengel zelf de leiding van het kabinet op zich.
Dit eerste Kabinet Pengel werd in 1966 geconfronteerd met de eerste grote staking van het onderwijzend personeel, die maar een dag duurde. Daarvoor was het door de onderwijzers altijd als on-ethisch beschouwd om te staken en de leerlingen zonder onderwijs en zonder leiding op school te laten.
Tijdens dit eerste kabinet werden ook de aluinaardefabriek en de aluminiumsmelter te Paranam in gebruik gesteld, alsook de waterkrachtcentrale te Afobaka.
De verkiezingen van 1967 werden een grote overwinning voor de NPS, die 18 van de 39 zetels in het parlement veroverde. Bij de vorming van het kabinet liet Pengel zijn oude partner VHP los en vormde samen met de Actiegroep van Chandie Shaw (vier zetels in de Staten) en de SDP van Findlay (twee zetels in de Staten) een nieuw kabinet.
Dit kabinet kwam in 1969 ten val door een massale staking, die was geïnitieerd door de VELMEK,de vereniging van leraren bij het middelbaar en kweekschoolonderwijs. In de dagen en weken daarna sloten vrijwel alle ambtenarenbonden en onderwijzersbonden zich bij de staking aan.
Pengel stelde zijn portefeuille ter beschikking van gouverneur Ferrier, in de overtuiging dat hij opnieuw belast zou worden met de vorming van een kabinet.
De statenleden van de Actiegroep (Chandie Shaw was inmiddels overleden) en Biswamitre van de SDP liepen echter over naar de oppositie, waardoor Pengel zijn meerderheid in de Staten kwijtraakte (hij kwam op 18 leden van de NPS en Findlay van de SDP) .Gouverneur Ferrier belastte toen de advocaat Bergen met de vorming van een interimkabinet , dat de lopende zaken zou moeten afhandelen en nieuwe verkiezingen uitschrijven.
De verkiezingen van 1969 werden gewonnen door de VHP/Actiegroep/SRI - Combinatie en het PNP-Blok, een samenwerkingsverband van de PNP (van Essed , Sedney en Rens, die eerder uit de NPS waren getreden) met. de KTPI, 'de PSV en -de "Progressieve Bosneger Partij (PBP)".
De ouderen zullen zich uit die verkiezingsstrijd ongetwijfeld nog herinneren de grote foto's van Pengel die op vele plaatsen in Paramaribo te zien waren met de tekst : "Wacht even wees gerust, alles komt terecht".
Pengel stond na de verkiezing zijn plaats in de Staten af. Enkele maanden later stierf hij.
Na de verkiezingen van 1969 werd er een kabinet gevormd door het VHP-blok en het PNP-blok.Het nieuwe kabinet stond onder leiding van Dr.Jules Sedney. Ook dit kabinet kreeg te maken met enkele grote stakingen. De geest was uit de fles en kon niet meer bezworen worden. De vakbonden hadden de macht leren kennen van een massale vakbondsactie en in de decennia daarna zou maar al te vaak van het stakingsmiddel gebruik gemaakt worden. Al spreekt men in recente tijd liever van "in beraad gaan".
De staking van 1973 vooral werd bijzonder fel gevoerd, maar de regering wilde niet toegeven aan de eisen van de stakers en liet de staking doodbloeden
Bij de verkiezingen van 1973 kregen de regeringspartijen de rekening gepresenteerd. Tegen alle verwachtingen in veroverden slechts twee partijcombinaties alle zetels. Alle andere kleinere partijen, waar onder ook de regeringspartij PNP, werden weggevaagd.
De NPK-Combinatie die werd gevormd door de NPS, de PNR, de PSV en de KTPI behaalde
22 van de 39 zetels en de VHP, cs kreeg er 17.
De partijen van de NPK-Combinatie vormden daarop de regering, waarin Arron als minister
president de leiding kreeg. En deze regering kondigde bij de presentatie van haar
regeringsprogramma aan, dat Suriname uiterlijk eind 1975 onafhankelijk zou worden.
Voor de realisatie van deze onafhankelijkheid werden er besprekingen gevoerd met Nederland,
dat zich niet onwillig toonde om daaraan mee te werken.
In Suriname zelf waren de meningen verdeeld en de strijd tussen de voor- en tegenstanders van
de onafhankelijkheid werd zowel in als buiten het parlement fel gevoerd. Maar uiteindelijk vonden
partijen elkaar en eensgezind kon men op 25 november 1975 het feest van de onafhankelijkheid
vieren.
De laatste gouverneur Dr. Johan Ferrier werd de eerste president van de nieuwe republiek.
Nederland gaf bij de onafhankelijkheid aan Suriname zelfs een gouden handdruk mee
drie en een half miljard gulden, voor de economische- en sociale opbouw van de nieuwe
republiek.
In 1977 werden de eerste verkiezingen voor het Parlement gehouden in de nieuwe republiek en
deze verkiezingen, de eerste die werden gehouden onder toezicht van het Onafhankelijk
Kiesbureau, werden gewonnen door de partijcombinatie NPK II, waarin samenwerkten de NPS,
de PSV, de KTPI en de HPP. Men haal dus de PNR losgelaten en de ]HPP opgenomen.
Het 2e Kabinet Arron had in het Parlement slechts een marginale meerderheid en toen door het
overlijden van een lid hij die meerderheid kwijtraakte, dreigde de situatie uit de hand te lopen.
Door vervroegde verkiezingen uit te schrijven voor maart 1980 hoopte men een eind te maken
aan de onwerkbare politieke situatie.
Maar.. . tot verkiezingen kwam het niet, want ....
Op 25 februari 1980 werd de surinaamse samenleving opgeschrikt door een geslaagde
couppoging van een 15-tal militairen, die onder leiding van Bouterse de staatsmacht overnamen.
In feite betekende deze coup een breuk in de doorgaans harmonische ontwikkeling die de
surinaamse geschiedenis altijd heeft gekenmerkt en luidde zij een periode in die, ondanks een
aantal positieve ontwikkelingen zoals een groeiend nationaal bewustzijn, de bouw van bruggen
over de Nickerierivier, de Coppenamerivier en de Surinamerivier, alsook de oprichting van
Staatsolie en van het Staatsziekenfonds (SZF) zeker niet tot de meest glorieuze van de
surinaamse geschiedenis zal worden gerekend.
Aanvankelijk gaf de gemeenschap aan de nieuwe machthebbers het voordeel van de twijfel,
mede door het vertrouwen dat de op zijn post gehandhaafde president Ferrier en de
nieuwbenoemde minister-president Chin A Sen genoten van brede lagen van de samenleving.
Maar al gauw begon het getij te keren. Ferrier moest op 13 augustus vertrekken en in het begin
van 1982 moest ook Chin A Sen het veld ruimen.
|
 naar boven
 Ontwerp © Webteam Suriname - Afdeling Suriname - Zwartenhovenbrugstraat - Paramaribo - Last update:
| |
|
| | |
