| |
| |
| | SURINAME  AFDELINGEN -
Geschiedenis - - 20 ste EEUW
 terug
SURINAME IN DE 20 ste EEUW
 POLITIEKE ONTWIKKELINGEN.
Zo kreeg het land in 1918 tijdens de 1e Wereldoorlog te kampen met een tekort aan levensmiddelen. Het Gouvernement probeerde de mensen aan te zetten om meer voedingsgewassen te planten, maar pas toen met de Sitoebondoe en de Vulcanus rijst en blom waren aangevoerd werd het tekort opgeheven.
In dat jaar ook heerste er een epidemie van de Spaanse griep, die uit Europa was komen overwaaien en die honderden slachtoffers maakte. Was dat mede een gevolg van de ondervoeding ??
Tijdens de 2e Wereldoorlog kregen ook wij te maken met de distributie van levensmiddelen. Maar armoede werd niet geleden. Er was veel geld in omloop Ongeveer 4.000 Amerikaanse soldaten waren in 1941 naar Suriname gekomen om de luchthaven Zanderij en de bauxietdorpen Moengo, Paranam en Billiton te beschermen tegen een mogelijke aanval van de Duitsers. Zij bouwden te Zorg en Hoop een kampement en legden daar een vliegveld aan. En... zij gaven veel geld uit.
Maar ook de Surinaamse Overheid nam maatregelen om het land te beschermen. Alle in het land wonende Duitsers werden geïnterneerd te Copieweg, de dienstplicht werd ingevoerd, er werden kampementen gebouwd en schuilkelders gegraven op diverse plaatsen in Paramaribo.
En een blijvende herinnering aan het uitbreken van de oorlog hebben we in het wrak van de Goslar dat voor Paramaribo ligt in de Sunnamerivier, waar het door de eigen bemanning tot zinken werd gebracht.
Na de oorlog kwamen de ontwikkelingen op het politieke front in een stroomversnelling.
Reeds tijdens de oorlog was de Unie Suriname opgericht als een nationale organisatie om de surinamers te mobiliseren voor de autonomie-beweging. Motiveringsbijeenkomsten na de oorlog moesten het ontwikkelingsproces versterken, terwijl besprekingen met het moederland Nederland de basis moesten leggen voor een nieuwe rechtsorde in het Koninkrijk.
Voor sommigen verliep het proces te langzaam, maar de staatsgreep van Simon Sanches in november 1947 werd een mislukking.
Eerder werd al aangehaald de totstandkoming van een nieuwe staatsregeling in 1948, met o.m.invoering van algemeen kiesrecht. De mensen hier hadden niet daarop gewacht, maar waren al in 1946 begonnen met de vorming van politieke partijen.
De eerste politieke partij die na de oorlog werd opgericht was de Moeslim Partij,die onder leiding van Karamat Ali werd opgericht in 1946.
Deze werd al spoedig gevolgd door de Progressieve Surinaamse Volkspartij (PSV) onder leiding van Weidmann, de Nationale Partij Suriname (NPS) onder leiding van Van der Schroeff, de Sur. Hindoe Partij onder leiding van Kaulesar Sukul, de HindostaansJavaanse Politieke Partij (HJPP) onder leiding van Lachmon, de Kaum Tani Persatuan Indonesia (KTPI) onder leiding van Soemita en vele andere. (in 1949 fuseerden de MP, de SHP en de HJPP tot de VHP).
Duidelijk merkbaar zijn wel de ethnische en religieuze lijnen waarlangs de partijvorming verliep.
Van al de genoemde partijen was de NPS de enige die zich niet baseerde op religieuze of etnische grondslagen.
Bij tussentijdse verkiezingen slaagde de NPS er in om reeds in 1947 en 1948 haar candidaten gekozen te krijgen, terwijl ook veel zittende statenleden behoorden tot de oprichters of de eerste groep leden van de partij. De eerste echte krachtmeting tussen de partijen werd echter gevormd door de eerste algemene verkiezingen die werden gehouden in 1949.
Deze verkiezingen werden glansrijk gewonnen door de NPS die 13 zetels behaalde, te weten tien in Paramaribo, een in Para, een in Marowijne en een in Coronie. De VHP (een samensmelting van de MP, de HP en de HJPP) kreeg er zes, te weten twee in Nickerie, twee in Saramacca en twee in het distrikt Suriname en de KTPI kreeg er twee in Commewijne.
Voor de NPS werden toen personen gekozen die reeds een gevestigde naam hadden in de samenleving (Bos Verschuur, Van Ommeren, Van der Schroeff, Findlay,e.a.) of die in de jaren daarna grote invloed zouden uitoefenen op het politieke gebeuren in ons land (Jopie Pengel).
Op basis van de verkiezingsuitslag werd er toen een kabinet gevormd (men sprak toen nog van College van Algemeen Bestuur,CAB) dat onder leiding stond van Mr.Dr.J.C.de Miranda. De z.g. Hospitaalkwestie leidde tot een voortijdige val van dit kabinet en vervroegde verkiezingen in 1951.
Ook deze verkiezingen werden gewonnen door de NPS, waarin de lakens toen werden uitgedeeld door Findlay en Pengel. Het nieuwe kabinet stond onder leiding eerst van Buiskool en na diens aftreden van Alberga en vervolgens A. Currie, die later de eerste gouverneur van Surinaamse afkomst zou worden.
Binnen de regeringspartij NPS traden grote meningsverschillen aan de dag en telkens traden groepen NPS'ers met hun leiders uit de partij. Voor de verkiezingen van 1955 werd er onder de naam Eenheidsfront een coalitie gevormd door de Partij Suriname (groep Bos Verschuur), de Surinaamse Democratische Partij ( 't Zoldertje, SDP-groep ' Findlay) en de PSV.
Het Eenheidsfront won de verkiezingen en door de kabinetsformateurs Findlay en Sang A Jang werd een kabinet gevormd onder leiding van Dr. Johan Ferrier (de latere gouverneur en president).
Dit kabinet ging met de Alcoa /Suralco de Brokopondo-overeenkomst aan, die voor Suriname zo belangrijk is geweest en nog is.
De verkiezingen van 1955 gaven ook het begin te zien van de 'verbroederingspolitiek' tussen de NPS en de VHP, tussen Pengel en Lachmon. Bij de verkiezingen was Pengel niet herkozen en de VHP stelde daarop een zetel in Saramacca beschikbaar voor Pengel.
In 1958 raakte het Eenheidsfront zijn meerderheid kwijt in de Staten, waarop het Kabinet Ferrier zijn portefeuilles ter beschikking stelde.
Bij de verkiezingen van 1958 ging de NPS een coalitie aan met de VHP en de PSV en de nieuwe combinatie behaalde de overwinning.
Het hierna gevormde kabinet stond onder leiding van Emanuels en het werd het eerste kabinet waarin Essed en Sedney zitting hadden. Het eerste kabinet ook waarin er ministers van de VHP waren opgenomen (Rambaran Mishre en Shrimisier).
Tijdens dit Kabinet kreeg Suriname in 1959 zijn eigen volkslied, zijn eigen vlag en zijn eigen wapen. Toen in 1975 Suriname onafhankelijk werd, werd de vlag vervangen door de huidige, maar het wapen en het volkslied bleven gehandhaafd.
|
 naar boven
 Ontwerp © Webteam Suriname - Afdeling Suriname - Zwartenhovenbrugstraat - Paramaribo - Last update:
| |
|
| | |
