Met de komst van de Hernhutters naar Suriname, zo omstreeks 1735, ondergaat de Surinaamse architectuur enige Duitse invloed. De Hernhutters zijn afkomstig uit Duitsland. waar in 1722 de Graaf Von Zinzendorf de kolonie Hernhut bouwde voor de vervolgde Boheemse Broeders, die grotendeels tijdens de Contrareformatie waren uitgeroeid. De Hernhutters staan ook bekend als De Evangelische Broedergemeente. In Suriname gingen hun zendings-activiteiten gepaard met sociale arbeid, onderwijs en de verzorging van zieken. Naast het zendingswerk bleven de Hernhutters ook hun eigen beroep uitoefenen. De Gemeente telde zo een groot aantal goede ambachtslieden en uit hun vakkennis is eigenlijk de grote handelsonderneming C. Kersten gegroeid. De door de Hernhutters gebouwde architectuur wordt getypeerd door de toepassing van het voor Paramaribo zo karakteristieke dakhuis met vaak twee of drie vensters en een halfrond raampje. Dit motief is nadien vrij algemeen toegepast.

Een algemeen kenmerk voor de Surinaamse architectuur is de grote voorliefde voor symmetrie. In de loop van de 18de eeuw is in de Nederlanden de invloed van de 'Lodewijk-stijlen' merkbaar, zo genoemd naar de Franse koningen Lodewijk XIV, XV en XVI. Kenmerkend voor deze drie elkaar opvolgende stijlen is het gebruik van respectievelijk zware, symmetrische decoraties (afb. op pag. 14 onder); een speelser opvatting waarbij graag asymmetrische versieringen worden aangebracht en het voorkomen van een strenger en soberder ornamentering, die opvalt door een veelvuldige toepassing van de segmentvormige boog. Deze laatste 'Lodewijk-stijl' loopt als het ware door in de 19de-eeuwse Franse empire-stijl. die nogal decoratief van aard is. De 19de-eeuwse Surinaamse bouwkunst kenmerkt zich echter bovenal door de toepassing van grootse zuilenportieken, een motief dat vooral veel voorkomt in de zuid-oostelijke staten van Noord-Amerika en dat in Suriname ook veelvuldig is omgevormd tot de wat bescheidener, maar voor Paramaribo zo karakteristieke, houten galerijen.

Om het overzicht van in Suriname, of liever gezegd in Paramaribo voorkomende stijlen of afleidingen daarvan toch enigszins te completeren, zullen we nog melding maken van die neo- en jongere stijlen die ook in Paramaribo vertegenwoordigd zijn. Met neo-stijlen worden bedoeld die stijlen, die een herhaling zijn van een stijlperiode die al tot de geschiedenis behoort. Zij zijn bijvoorbeeld geinspireerd op de klassieke oudheid: de renaissance, de barok, het classicisme en de daaruit voortvloeiende neo-stijlen van diezelfde naam.

Middeleeuwse, romaanse en gotische bouwkunst komen we in de stijlgeschiedenis van Suriname uiteraard niet tegen en van de in het 19de-eeuwse Europa en Amerika zo talrijke navolgers daarvan. slechts weinige Neo-romaans en neo-gotiek zijn echter wel vertegenwoordigd: een Surinaamse vertaling daarvan is de kathedraal St. Petrus en Paulus

Met een paar bescheiden voorbeelden van de omstreeks 1900 in Europa ontstane Jugendstil en een enkel in Amsterdamse Schoolstijl (ca, 1920 - 1930) opgetrokken gebouw is eigenlijk dit overzichtje compleet. De moderne wijze van bouwen in beton maakt tenslotte een einde aan die lange karakteristieke wijze van bouwen.