Naar aanleiding van deze branden besloot het Gouvernement dat men de huizen niet meer mocht voorzien van shingles ( houten dakleien ), maar die moest dekken met "leien" van onbrandbaar materiaal, zoals bijvoorbeeld pannen, daktichels (tegels) of echte leien.

Bovendien verordende het Gouvernement dat elke inwoner van de stad verplicht was een slaaf ter beschikking van de brandweer te stellen. Ook moest elke huiseigenaar er voor zorgen dat bij het huis twee emmers en twee handspuiten aanwezig waren. Zo hoopte het Stadsbestuur, in geval van brand, te beschikken over voldoende mankracht en materiaal om zo de gevolgen toch enigszins te kunnen beperken.

Bouwen in hout De brandbaarheid van de stad, die een paar jaar geleden helaas nog eens duidelijk gebleken is, brengt ons bij datgene. wat als kenmerkend voor de architectuur van Suriname, en in het bijzonder van Paramaribo, wordt ervaren: het bouwen in hout. Eigenlijk is dat geen bijzonderheid In een land met zoveel oerwoud is hoi.: het aangewezen materiaal om mee bouwen. Wel bijzonder is echter de wijze waarop de Surinaamse bouwers het hout naar eigen inzicht hebben toegepast en zo de Surinaamse architectuur een eigen en uniek karakter hebben gegeven.

In het begin van dit artikel is al opgemerkt dat er duidelijk invloeden van buiten Suriname in die architectuur zijn te onderkennen en te herkennen. De aanwezigheid van die vreemde invloeden hangt nauw samen met de komst van vreemdelingen naar het land. of dat nu was om goud te vinden (Spanjaarden. Engelsen e.a.). om te koloniseren (Engeland en Nederland). om zending te bedrijven (Hernhutters uit Duitsland) of uit angst voor onderdrukking ( Franse Hugenoten ).

Bekijken we van de architectuur Suriname, en met name van Paramaribo. de verschillende architectonische elementen nader, dan vallen ons op: een voorkeur voor het bouwen in hout: een veelvuldige toepassing van de kleur wit; een veelal symmetrische indeling; het voorkomen van de drie klassieke orden -Dorisch, Ionisch en Corinthisch; het dakhuis, de zogenaamde Lodewijkstijlen, en een voorliefde voor zuilenportico's en balkons.

Over het bouwen in hout werd in het voorgaande al gesproken; het veel voorkomen van de kleur wit is in tropische en sub-tropische landen vanwege haar zonwerende kwaliteiten, geen bijzonderheid. Het gebruik van de klassieke orden - Dorisch, Ionisch en Corinthisch dateert vooral uit de tijd van de Engelse en Hollandse overheersing, dus vanaf omstreeks 1650. In deze periode voerde in Europa de vormentaal van de klassieke oudheid hoogtij. Deze stijlperiode staat in de kunstgeschiedenis bekend als het classicisme. Hiervan zijn in Suriname geen voorbeelden bewaard